< p class=" MsoBodyText" > < span lang=" EN-GB" > Dit document specificeert de vereisten voor referentie-bètastralingsvelden geproduceerd door radioactieve bronnen die moeten worden gebruikt voor de kalibratie van persoons- en gebiedsdosismeters en dosistempometers die moeten worden gebruikt gebruikt voor het bepalen van de hoeveelheden < em style=" mso-bidi-font-style: normal " > H< / em> < sub> p< / sub> (0,07), < em style=" mso- bidi-font-style: normaal " > H' < / em> (0,07 < em style=" mso-bidi-font-style: normaal " > Ω< / em> ), < em style=" mso-bidi-font-style: normal " > H< / em> < sub> p< / sub> (3) en < em style=" mso-bidi-font-style: normal " > H' < / em> (3 < em style=" mso-bidi-font-style: normal " > Ω< / em> ), en voor het bepalen van hun respons als functie van de energie van de bètadeeltjes en de invalshoek. De basisgrootheid bij bètadosimetrie is de geabsorbeerde dosissnelheid in een weefselequivalent plaatfantoom. Dit document geeft de kenmerken van radionucliden die zijn gebruikt om referentiebètastralingsvelden te produceren, geeft voorbeelden van geschikte bronconstructies en beschrijft methoden voor het meten van de resterende maximale bètadeeltjesenergie en de dosisequivalentsnelheid op een diepte van 0,07 mm op het gebied van de Internationale Commissie voor Stralingseenheden en -metingen (ICRU). Het betrokken energiebereik ligt tussen 0,22 MeV en 3,6 MeV maximale bèta-energie, overeenkomend met 0,07 MeV tot 1,2 MeV gemiddelde bèta-energie, en de dosisequivalentsnelheden liggen in het bereik van ongeveer 10 µSv·h ^-1 tot minimaal 10 Sv·h^-1.. Bovendien worden voor sommige bronnen variaties van de dosisequivalentsnelheid als functie van de invalshoek gegeven. Echter, zoals opgemerkt in ICRU 56^[< a href=" #Reference_ref_7" > ⁵< / a> ^], het omgevingsdosis-equivalent, < em style=" mso-bidi-font-style: normal " > H< / em> *(10), gebruikt voor gebiedsmonitoring, en het persoonlijke dosisequivalent, < em style=" mso-bidi-font-style : normal " > H< / em> < sub> p< / sub> (10), zoals gebruikt voor individuele monitoring, van sterk doordringende straling, zijn geen geschikte hoeveelheden voor bètastraling, zelfs niet voor bètastraling die 10 mm weefsel binnendringt (< em style=" mso-bidi-font-style: normal " > E< / em> < sub> max< / sub>  & gt  2 MeV).< / span>

< p class=" MsoBodyText" > < span lang=" EN-GB" > Dit document is van toepassing op twee reeksen referentie-bètastralingsvelden, waarvan de straling nodig is voor het bepalen van de kenmerken (kalibratie en energie en hoekafhankelijkheid van respons) van een instrument kan worden geselecteerd.< / span>

< p class=" MsoBodyText" > < span lang=" EN-GB" > Referentiestralingsvelden uit de serie 1 worden geproduceerd door radioactieve bronnen die worden gebruikt met bundelafvlakkingsfilters die zijn ontworpen om uniforme dosis-equivalentsnelheden te geven over een groot gebied op een bepaalde afstand. De voorgestelde bronnen van ¹⁰⁶Ru/ ¹⁰⁶Rh, ⁹⁰Sr/ ⁹⁰Y, ⁸⁵ sup> Kr, ²⁰⁴Tl en ¹⁴⁷Pm produceren maximale dosis-equivalentsnelheden van ongeveer 200 mSv·h^–1.< / span> < / span> < / span> p>
< p class=" MsoBodyText" > < span lang=" EN-GB" > Serie 2 referentiestralingsvelden worden geproduceerd zonder het gebruik van bundelafvlakkingsfilters, waardoor planaire bronnen met een groot oppervlak en een reeks bron-tot-kalibratievlakken mogelijk zijn te gebruiken afstanden. Dicht bij de bronnen worden slechts relatief kleine gebieden met een uniform dosistempo geproduceerd, maar deze serie heeft het voordeel dat het energie- en dosistempobereik groter is dan die van serie 1. De serie omvat ook stralingsvelden waarbij gebruik wordt gemaakt van polymethylmethacrylaat (PMMA)-absorbers om de stralingsdosis te verminderen. de maximale bètadeeltjesenergie. De gebruikte radionucliden zijn die van serie 1 deze bronnen produceren dosisequivalentsnelheden tot 10 Sv·h^–1.< / span>